Filmy jezioro

Komedia opowiada historię, gdzie znudzona para małżeńska, podczas rutynowej kolacji na mieście, wplątana zostaje w aferę kryminalną i musi stawić czoła skorumpowanym gliniarzom, mafijnemu bossowi i zwariowanemu taksówkarzowi.

Posiadająca magiczne moce szesnastolatka ucieka z obozu i dołącza do grupy takich samych osób jak ona.

Przedstawicielka wielkiej korporacji, która specjalizuje się w rozwiązywaniu ryzykownych sytuacji, wysłana zostaje do odległego, ściśle tajnego laboratorium, by wyjaśnić sprawę przerażającego wypadku. Na miejscu przekonuje się, że za wypadkiem stoi z pozoru niewinna „istota ludzka”, która kryje w sobie zarówno niezwykły potencjał, jak i ogromne zagrożenie.

Chcąc udowodnić swoją teorię archeolog Sigurd Svendsen wybiera się z dwójką dzieci i asystentką na przygraniczne tereny Norwegii. Szukając śladów potwierdzających, że dotarli tam wikingowie docierają do niewielkiej wysepki otoczonej jeziorem. Wkrótce okazuje się, że jest to siedlisko mitycznego potwora.

Najbardziej nowohoryzontowy i zaskakujący film tegorocznego festiwalu w Cannes, z pozoru erotyczny thriller, w istocie wielopiętrowa metafora. Młody mężczyzna o chłopięcej urodzie spędza lato na codziennym "cruisingu" po gejowskiej plaży. Przy okazji zaprzyjaźnia się z siedzącym na uboczu brzuchatym facetem, jednak serce zaczyna mu bić dopiero na widok charyzmatycznego wąsacza à la Tom Selleck. Pewnego wieczora staje się świadkiem morderstwa… Chciałem zbadać, co to znaczy "mieć kogoś pod skórą": jak daleko może to zajść - mówił reżyser. Zacząłem więc od dobrze mi znanego świata, a następnie rozszerzyłem to na żywioły: słońce, wodę, las - wszystkie intensywnie erotyczne i poetyckie. Miłość i pasja mogą być wzniosłe, ale przede wszystkim są seksualne. Chciałem czołowo się z tym zderzyć, ale w inny sposób, poprzez sceny łączące emocje zakochania się z obscenicznością seksu. Film co chwila zmienia tonację, od komedii romantycznej przez horror po parodię. Nic i nikt nie jest tu tym, czym się zdaje. Zaś panoramiczny obraz i dźwięki natury w zderzeniu z niezmiennym miejscem akcji oraz atmosferą zagrożenia wywołują podniecającą klaustrofobię.

Kubo jest dobrym, pokornym chłopcem, który u boku matki mieszka w skromnej wiosce na końcu świata. Każdy dzień toczy się tym samym spokojnym rytmem - do czasu, kiedy chłopca odwiedza duch przeszłości, który zmienia jego przeznaczenie. Aby przetrwać, Kubo musi odnaleźć magiczną zbroję należącą do jego ojca - największego samuraja, jakiego kiedykolwiek nosiła Ziemia. W poszukiwaniach towarzyszą mu dobre duchy i pradawne bóstwa, które wspierają go magicznymi mocami. Tak Kubo wyrusza w facynującą, pełną niebezepieczeństw podróż śladami swej rodziny. Podróż ta pozwoli mu poczuć dumę z tego, kim jest i uwierzyć, że możliwe jest wszystko.

Zdruzgotana po niespodziewanej śmierci męża, Beth (Rebecca Hall) zostaje sama w domu nad jeziorem, który dla niej zbudował. Stara się najlepiej jak potrafi, ale dopadają ją koszmary. Na miejscu ma niepokojące wizje, wbrew radom przyjaciół zaczyna grzebać w dobytku męża, chcąc odpowiedzi. To, co znajduje, to tajemnice zarówno dziwne, jak i niepokojące, kobieta postanawia jest rozwiązać.

Podczas wypadu nad tytułowe jezioro Bodom dochodzi do krwawej masakry.

13-letni Bastien (Joseph Engel) zostaje zaproszony wraz z rodziną do spędzenia lata nad brzegiem jeziora Quebec, z Louise (Karine Gonthier-Hyndman), przyjaciółką jego matki Violette (Monia Chokri). Tam poznaje córkę Louise, 16-letnią Chloé (Sara Montpetit), z którą będzie dzielić pokój. Nad brzegiem jeziora młodzi ludzie przywołują legendę, według której w wyniku utonięcia zmarło dziecko, a jego duch będzie nawiedzał jezioro. Bastien jest jedynym, który nie chce tam pływać: dowiadujemy się, że boi się wody, ponieważ prawie utonął, gdy był mały. Bastien zakochuje się w Chloé, a ona nakłania go do kąpieli.

Troje młodych ekoaktywistów: pracownik ekologicznej farmy Josh (nominowany do Oscara Jesse Eisenberg), prowadząca spa Dana (Dakota Fanning) i weteran Marines Harmon (Peter Sarsgaard) mają dość szkód, które wielkie korporacje wyrządzają naturalnemu środowisku. Powodowani frustracją i bezradnością postanawiają wysadzić mieszczącą się w Oregonie hydroelektryczną tamę, by zwrócić uwagę społeczeństwa na problemy zanieczyszczeń i przywrócić przyrodzie naturalny bieg. Precyzyjnie przygotowywany zamach wraz z towarzyszącym mu napięciem stopniowo pogrąża ich w atmosferze paranoi, poczucia winy i strachu przed konsekwencjami. Gdzie leży granica między aktywizmem a terroryzmem? Czy wysadzenie tamy da się usprawiedliwić zgubną dla natury działalnością człowieka?